Dit was het dan

Vier maanden lang heb ik mogen genieten en kunnen balen van de Amerikaanse cultuur. Al was het gelukkig vooral genieten natuurlijk! Nog nooit heb ik zoveel in zo’n korte periode geleerd. Zowel persoonlijk als qua kennis en vooral qua Engels. Het was een ervaring die ik niet in een blog kan beschrijven, zo geweldig. Iedereen die de kans krijgt om zoiets te doen, MOET het ook doen. Je zal de rest van je leven spijt hebben als je het niet doet.

Nu moet ik afscheid gaan nemen van al dit moois, maar zoals Dr Seuss heel wijs zegt: ‘don’t cry because it’s over, smile because it happened.’ En dat is precies wat ik ga doen voor de rest van mijn leven.

Hieronder een filmpje van twee Nederlandse medestudenten dat op een prachtige manier samenvat hoe we het hier hebben gehad.

 

 

Samen delen

Het is nu drie en een halve maand geleden dat ik de deuren van Fisher binnen stapte en dat ik zag dat ik mijn kamer moest gaan delen met twee anderen. Natuurlijk wist ik dat al, want via e-mail was me dat al verteld, maar als je dan op die kamer staat en die bedden een meter van elkaar af ziet staan, wil je heel graag door de grond zakken.

Een kamer delen is iets raars, daar ben ik wel achter gekomen.  Je kan je kamergenoten er de eerste drie maanden op sommige en soms op veel momenten niet bij hebben, je geniet van je vrijheid als je ziet dat je alleen bent en je bent verder zo weinig mogelijk op je kamer. Soms gaat dat trouwens mis en dat gebeurde ook bij mij. Het idee van een kamer delen was de eerste paar dagen nog erg wennen voor me en het feit dat mijn kamergenoten natuurlijk een sleutel hebben, had ik ook nog niet helemaal gerealiseerd.

Dus op de tweede dag (het was zomer, geen onbelangrijk detail) was ik alleen op de kamer en ik dacht te weten dat dat nog wel even zou gaan duren.  Dus ik dacht: ik ben alleen, het is warm, dus kleren uit en muziek aan. Maar wat gebeurd er natuurlijk net op het moment dat ik midden op de kamer in mijn bh sta… de deur gaat open en mijn kamergenoot komt binnen. Niet alleen, maar met drie vriendinnen. Is dat niet het meest gênante wat je maar kunt meemaken?

Maar nu is de andere kant van het delen van een kamer aan de beurt: het afscheid nemen en het alleen eindigen in een lege kamer. Dat maakt het zo raar: eerst wil je niks liever dan alleen zijn op die heerlijk grote kamer met eigen badkamer en dan ben je dat eindelijk, maar blijft er een akelig raar gevoel over…

Op één van mijn laatste dagen in Amerika stop ik de sleutel in het slot, doe ik de deur open en zodra ik binnen kom zie ik een donkere kamer met twee perfect opgemaakte bedden waar geen spullen meer omheen liggen zoals normaal.  Op mijn bed ligt een kaartje waarin zoveel lieve dingen staan, dat ik erom moet huilen. Ernaast ligt een zakje chocolaatjes.

Samen delen is iets raars: eerst doe je dat liever niet, maar bij het afscheid bedenk je je dat het delen helemaal niet zo’n probleem was, maar zelfs best wel leuk.

Soms wordt het me allemaal een beetje tè religieus

Amerika is een land waar de Christelijke religie heel groot is en ergens heeft dat wel iets moois. Iedereen gelooft altijd in het goede en als het even niet voor de wind gaat, dan is er morgen een nieuwe dag. Helaas moet het hele God gebeuren hierin dan natuurlijk een grote rol spelen, waardoor er morgen niet gewoon een nieuwe dag is, maar waardoor God er vast wel voor zorgt dat het morgen beter is. Toch is de gedachte mooi.

Helaas kan de godsdienstige ‘state of mind’ ook bijna krankzinnige vormen aannemen. Er zitten mensen op school die allerlei rare, enge vormen van het christelijke geloof aanhangen. Ik ken iemand die naar de Christian Science Church gaat, wat betekent dat ze niet gelooft in medicijnen en dokters. Zij gelooft erin dat God het wel geneest als je ziek bent, en als Hij het niet geneest en je gaat eraan dood, verdien je het om te sterven. Ik ken ook mensen die vanwege hun geloof niet drinken, wat misschien niet krankzinnige is, maar wel een beetje raar voor Amerikanen van rond de leeftijd van 18. Alcohol is hier namelijk een heel groot ding, omdat niemand van onder de 21 het wettelijk gezien mag.

Amerikanen hebben er daarbij echt een handje van om anderen proberen te bekeren. Vandaag kreeg ik een erg eigenaardig berichtje. Of de verzender ervan een student of een docent is, weet ik niet. Het begon ermee dat ik een berichtje naar 2000 mensen van Fisher had gestuurd omdat ik op zoek ben naar iemand die gelooft in de ondergang van de wereld op 21/12/12. Ik wil daar namelijk graag een artikel over schrijven voor mijn afstuderen. Ik had dus gevraagd in die mail of iemand toevallig zo iemand is of kent. Nou kreeg ik dit berichtje terug (helaas ook het enige op een bericht na van iemand die zich ergerde aan het feit dat ik het mailtje naar zoveel mensen had gestuurd):

Dear Hannah,

I do hope that you don’t believe in it. 🙂 many have predicted through the decades. God tells us, you shall not know the day or the hour. If you are right with God, you have nothing to fear. Those who don’t know God or believe in His existance, live in fear of these things. So, actually your question should be, are there any non-believers. who can answer your question. Anyone who believes in God and know Him; really knows Him, don’t even give those things a thought. All superstition, my dear.

God Bless,
Fran LeChance

Tsjah, ik heb haar maar een compliment gegeven over haar mooie achternaam. Ik wist echt niet hoe ik daar anders op had kunnen reageren, want ze bedoelt het zo goed. Ergens vult een berichtje als dit me ook wel met een bepaald soort fijne emotie, al gaat het een beetje te ver.

Het ultieme kerstgevoel

Dit is pas écht kerst: rondlopen door Charles Street in het besneeuwde Boston, de mooiste stad die ik ooit gezien heb. Charles Street is mijn lievelings straatje daar: er liggen rode bakstenen op de grond, ouderwetse lantaarnpalen staan langs de kant van de weg en alle winkeltjes hebben gouden of zilveren uithangbordjes met krullerige letters. Er is onder andere een sleutelmaker, een papierwinkeltje, een kerstwinkel, een schoenmaker, een wijnkelder en een oud postkantoor. Het is net alsof je in een film bent beland die zich afspeelt in de jaren ’50 en nu het er sneeuwt, de etalages helemaal in kerstsfeer zijn opgemaakt en de kerstliederen uit iedere winkel spelen, is het al helemaal geweldig om er rond te lopen. “I’m dreaming of a white Christmas.”