Dit was het dan

Vier maanden lang heb ik mogen genieten en kunnen balen van de Amerikaanse cultuur. Al was het gelukkig vooral genieten natuurlijk! Nog nooit heb ik zoveel in zo’n korte periode geleerd. Zowel persoonlijk als qua kennis en vooral qua Engels. Het was een ervaring die ik niet in een blog kan beschrijven, zo geweldig. Iedereen die de kans krijgt om zoiets te doen, MOET het ook doen. Je zal de rest van je leven spijt hebben als je het niet doet.

Nu moet ik afscheid gaan nemen van al dit moois, maar zoals Dr Seuss heel wijs zegt: ‘don’t cry because it’s over, smile because it happened.’ En dat is precies wat ik ga doen voor de rest van mijn leven.

Hieronder een filmpje van twee Nederlandse medestudenten dat op een prachtige manier samenvat hoe we het hier hebben gehad.

 

 

Samen delen

Het is nu drie en een halve maand geleden dat ik de deuren van Fisher binnen stapte en dat ik zag dat ik mijn kamer moest gaan delen met twee anderen. Natuurlijk wist ik dat al, want via e-mail was me dat al verteld, maar als je dan op die kamer staat en die bedden een meter van elkaar af ziet staan, wil je heel graag door de grond zakken.

Een kamer delen is iets raars, daar ben ik wel achter gekomen.  Je kan je kamergenoten er de eerste drie maanden op sommige en soms op veel momenten niet bij hebben, je geniet van je vrijheid als je ziet dat je alleen bent en je bent verder zo weinig mogelijk op je kamer. Soms gaat dat trouwens mis en dat gebeurde ook bij mij. Het idee van een kamer delen was de eerste paar dagen nog erg wennen voor me en het feit dat mijn kamergenoten natuurlijk een sleutel hebben, had ik ook nog niet helemaal gerealiseerd.

Dus op de tweede dag (het was zomer, geen onbelangrijk detail) was ik alleen op de kamer en ik dacht te weten dat dat nog wel even zou gaan duren.  Dus ik dacht: ik ben alleen, het is warm, dus kleren uit en muziek aan. Maar wat gebeurd er natuurlijk net op het moment dat ik midden op de kamer in mijn bh sta… de deur gaat open en mijn kamergenoot komt binnen. Niet alleen, maar met drie vriendinnen. Is dat niet het meest gênante wat je maar kunt meemaken?

Maar nu is de andere kant van het delen van een kamer aan de beurt: het afscheid nemen en het alleen eindigen in een lege kamer. Dat maakt het zo raar: eerst wil je niks liever dan alleen zijn op die heerlijk grote kamer met eigen badkamer en dan ben je dat eindelijk, maar blijft er een akelig raar gevoel over…

Op één van mijn laatste dagen in Amerika stop ik de sleutel in het slot, doe ik de deur open en zodra ik binnen kom zie ik een donkere kamer met twee perfect opgemaakte bedden waar geen spullen meer omheen liggen zoals normaal.  Op mijn bed ligt een kaartje waarin zoveel lieve dingen staan, dat ik erom moet huilen. Ernaast ligt een zakje chocolaatjes.

Samen delen is iets raars: eerst doe je dat liever niet, maar bij het afscheid bedenk je je dat het delen helemaal niet zo’n probleem was, maar zelfs best wel leuk.

Hello world!

Welkom op mijn blog! Mijn naam is Hannah, ik ben 20 jaar oud en ik ga vier maanden lang studeren in Boston, Massachusetts. Er wordt daar een programma aangeboden voor internationale studenten die hun kennis over Amerika willen verbreden. Engels en Amerikaanse cultuur en historie worden de hoofdvakken. Daarnaast mogen we allemaal een extra vak kiezen. Dat wordt bij mij filosofie. Ik slaap op een kamer in het universiteitsgebouw die ik waarschijnlijk deel met een paar Amerikaanse medestudenten. Ik heb er ontzettend veel zin in en ik hou deze blog bij voor de mensen die het leuk vinden om mij te volgen, voor degenen die willen weten hoe het is om buiten Europa te studeren, voor studenten die hetzelfde willen gaan doen als ik, voor mensen die het gewoon interessant vinden, en er zullen vast nog veel meer redenen zijn waarom mensen mijn blog willen lezen. Dus: veel leesplezier! En natuurlijk ook kijkplezier, als ik eenmaal in Boston ben. Want foto’s komen er zeker!