De spanning stijgt

De voorpret van het boeken van een vakantie is vaak al leuk, maar de voorpret van het regelen van een lange studiereis is geweldig! Anderhalf jaar geleden ben ik al begonnen met de voorbereiding. Aanmelden bij Fontys, een motivatiebrief schrijven, gekozen worden (of niet), sparen sparen sparen, allerlei formulieren invullen, etc, etc. En een paar minuten geleden hing ik de telefoon op na een gesprek met het US Consulate.

Mijn hart klopte in mijn keel van de spanning voordat ik moest gaan bellen. Gaan ze Engels tegen me praten of Nederlands? En wat als ze Engels spreken? Kom ik daar aan met mijn vernederlandste accent. Of straks begrijp ik iets niet. De eerste opluchting was groot toen ik een keuzemenu kreeg. Een vrouw met een zwaar Surinaams accent zegt op een robottoon: ‘for English press 1. Voor Nedderlends droek 2.’ Nu goed opletten dat ik niet per ongeluk op de 1 druk, dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.

Ik druk heel oplettend op de twee en inderdaad: ik krijg een Nederlands bandje te horen. Over dat ik 15 euro moet betalen voor dit gesprek en dat ik daarvoor mijn creditcard bijdehand moet hebben. 15 Euro! Dat moet dan wel een verdomd lang gesprek worden.

Natuurlijk, zoals altijd bij grote callcenters, zijn alle medewerkers in gesprek. Tot 6 keer toe krijg ik hetzelfde riedeltje: Denk eraan dat u alle formulieren bijdehand hebt. En dan wordt alles opgenoemd, daar ga ik u niet mee vermoeien. Één keer is heel erg fijn, twee keer is handig zodat je alles nog even kunt checken, een derde keer wordt vervelend en alle keren daarna, zijn gewoon ronduit irritant.

Eindelijk hoor ik een klik en wat geruis. Er wordt dus opgenomen. Ik hoor een stem, maar die is zó ongelofelijk nazaal en eentonig, dat ik sommige woorden niet eens kan verstaan. De hele tijd moet ik dus ‘sorry wat zegt u?’ vragen. En zijn stem werd er alleen maar nazaler, eentoniger en verveelder van. En dan is dat nog niet alles. De man is ook een verschrikkelijke chagerijn. Alles bij elkaar duurde het gesprek ongeveer 2 minuten. Dus dat is dan 15 euro voor 2 minuten telefoneren met een chagerijn. Fijn! En het ergste is nog dat ik met mijn chaotische hoofd het tijdstip vergeten ben op te schrijven…

Braafste burger ooit geleefd

Als je langer dan drie maanden in Amerika verblijft, moet je een visum aanvragen. Logisch, maar wel vreselijk veel werk. Je verdrinkt onderhand in alle verschillende formulieren die je moet uitprinten en invullen: een DS-160 form, een Esta, een Sevisfee bewijs, pasfoto, kopie van je paspoort een I-94 form en een I-20. Dit zegt jullie natuurlijk voor een groot deel niks, maar nu zit er één formulier bij en dat is echt heel grappig.

Het DS-160 formulier. Dat is een document met allerlei vragen die je moet beantwoorden om te kijken of je in aanmerking komt voor een visum. Het deel dat de meeste ruimte inneemt van het hele formulier is de achtergrondcheck. En ik moet zeggen: ik waan me even de braafste burger die ooit geleefd heeft, want ik kan overal, letterlijk overal ‘No’ op antwoorden.

Ik word namelijk gebombardeerd met dit soort vragen: Heb je wel eens meegewerkt met het uitvoeren en/of voorbereiden van een genocide? Heb je wel eens in kindsoldaten gehandeld? Heb je ooit menselijke ingewanden gesmokkeld? Heb je een politieke en/of juridische moord gepleegd? Heb je ooit levende wezens gemarteld? Ben je van plan om de prostitutie in te gaan? Of heb je wel eens ooit in de prostitutie gezeten? Ben je schuldig aan het witwassen van geld of ben je van plan om dat in Amerika te gaan doen?  Kom je naar Amerika voor belastingontduiking, spionage of sabotage? Ben je een terrorist of heb je ooit willens en wetens financiële steun gegeven aan terroristen? Maak je deel uit van een terroristische organisatie? Heb je wel eens iemand gedwongen tot abortie, steralisatie of castratie? En dat is nog niet eens alles.

Nu vraag ik me wel af waar die hele securitycheck op slaat, want mensen die hier echt schuldig aan zijn, gaan dat natuurlijk niet zeggen. En om het nog onbetrouwbaarder te maken, mag je zelf de namen van twee personen invullen bij wie de Amerikaanse ambassade je antwoorden kan verifiëren…

Dollars sparen… tenminste: proberen om dollars te sparen

Een minor gaan volgen in Amerika, het land van alle mogelijkheden, klinkt geweldig! En dat zal het ongetwijfeld ook zijn. Maar je betaalt er ook voor. Alles bij elkaar (studie, wonen, eten, tripjes maken) schijnt ergens tussen de 9.000 en 12.000 euro te kosten. En de pech die deze crisis met zich mee brengt, is de slechte wisselkoers. Wat een flinke zwangerschap geleden nog 5000 euro was, is nu alweer bijna 6000 eur0. Dus sparen sparen sparen geblazen.

Helaas begon mijn ongeluk wat dat betreft al een paar maanden geleden: het niet verlengd worden van mijn contract bij mijn bijbaantje. Gauw gaan zoeken naar ander werk dus. Dat kwam gelukkig al heel snel in de vorm van donateurs werven op straat.

Ik had nog nooit zulke leuke collega’s gehad en ik boekte samen met mijn team succes na succes. Mocht zelfs al na een dikke maand captain worden, dat is een soort teamleider. Maar het werk zelf wordt verafschuwd door de doelgroep: iedereen die wel eens op straat komt. En dat ga je na verloop van tijd aan de resultaten te merken en daardoor ook aan je motivatie. Wat dan weer extra doorwerkt op de resultaten en dat is weer slecht voor je motivatie, enz. enz. Veel werken bij zo’n bedrijf is dus niet ideaal.

Daarom ging ik zoeken naar iets voor erbij, waarbij de zekerheid iets groter is. Heel dapper loop ik de winkelstraten in en uit met een flinke stapel CV’s. Het stikt er van de bordjes met: Weekendhulp gezocht. Bijna iedere winkel/horecagelegenheid wil mijn CV wel zien. Ik heb er ongeveer dertig, misschien zelfs wel veertig, uitgedeeld.

‘Dat begint goed’, dacht ik. Maar niks is minder waar. Door één winkel ben ik teruggebeld, één winkel! En slecht is mijn CV niet, met flink wat jaren verkoopervaring en een studie journalistiek. De winkel waar ik op gesprek mag komen, is een kledingzaak. Terwijl de zenuwen door mijn lijf gieren, loop ik er naar binnen. Het gesprek begint heel leuk. De werkgever is aardig en jong en het klikt tussen ons. Maar dan komt er plotseling een hele vervelende vraag. Over het antwoord als die vraag zou komen, dacht ik al weken na. “Gewoon niks over zeggen”, zei mijn pa nog voordat ik ging…

“Ga je nog stage lopen”? Nou dat is natuurlijk geen probleem. Antwoord: ‘ja, maar dat hoef ik pas na volgend jaar te gaan doen.’
Maar toen kwam het: “Dus je gaat niet naar het buitenland?” Dan wil je zo graag gewoon “Nee” zeggen, maar dan komt dit eruit: “Ehm, dat weet ik nog niet. Er liggen vage plannen, maar dat is allemaal nog niet zeker.”

“Liggen die plannen er al voor het begin van het komende schooljaar?” ‘Ehm, ja… nou, ja ik weet het eigenlijk allemaal nog niet.’ Het ergste is, dat ik mezelf tijdens het stotteren en zenuwachtig doen, rood voel aanlopen. Niet erg geloofwaardig dus. De conclusie van het gesprek was dan ook: zoek eerst maar uit of je volgend jaar weg moet, dan praten we verder. Helaas: die baan kan ik dus vergeten…

Uitzendbureaus afgaan, is de volgende optie. Op internet meld ik me aan op StudentJob.nl, BijBanen.nl, Freelancematch.nl en verder ga ik langs bij alle uitzendbureaus die ik weet te zitten. Van de reallife uitzendbureaus hoor ik helemaal niks en door de internetuitzendbureaus word ik overspoeld met per direct fulltimebanen. Maarja, nu zit ik op school. Dat wordt dus ook niks op korte termijn.

Hello world!

Welkom op mijn blog! Mijn naam is Hannah, ik ben 20 jaar oud en ik ga vier maanden lang studeren in Boston, Massachusetts. Er wordt daar een programma aangeboden voor internationale studenten die hun kennis over Amerika willen verbreden. Engels en Amerikaanse cultuur en historie worden de hoofdvakken. Daarnaast mogen we allemaal een extra vak kiezen. Dat wordt bij mij filosofie. Ik slaap op een kamer in het universiteitsgebouw die ik waarschijnlijk deel met een paar Amerikaanse medestudenten. Ik heb er ontzettend veel zin in en ik hou deze blog bij voor de mensen die het leuk vinden om mij te volgen, voor degenen die willen weten hoe het is om buiten Europa te studeren, voor studenten die hetzelfde willen gaan doen als ik, voor mensen die het gewoon interessant vinden, en er zullen vast nog veel meer redenen zijn waarom mensen mijn blog willen lezen. Dus: veel leesplezier! En natuurlijk ook kijkplezier, als ik eenmaal in Boston ben. Want foto’s komen er zeker!