De spanning stijgt

De voorpret van het boeken van een vakantie is vaak al leuk, maar de voorpret van het regelen van een lange studiereis is geweldig! Anderhalf jaar geleden ben ik al begonnen met de voorbereiding. Aanmelden bij Fontys, een motivatiebrief schrijven, gekozen worden (of niet), sparen sparen sparen, allerlei formulieren invullen, etc, etc. En een paar minuten geleden hing ik de telefoon op na een gesprek met het US Consulate.

Mijn hart klopte in mijn keel van de spanning voordat ik moest gaan bellen. Gaan ze Engels tegen me praten of Nederlands? En wat als ze Engels spreken? Kom ik daar aan met mijn vernederlandste accent. Of straks begrijp ik iets niet. De eerste opluchting was groot toen ik een keuzemenu kreeg. Een vrouw met een zwaar Surinaams accent zegt op een robottoon: ‘for English press 1. Voor Nedderlends droek 2.’ Nu goed opletten dat ik niet per ongeluk op de 1 druk, dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.

Ik druk heel oplettend op de twee en inderdaad: ik krijg een Nederlands bandje te horen. Over dat ik 15 euro moet betalen voor dit gesprek en dat ik daarvoor mijn creditcard bijdehand moet hebben. 15 Euro! Dat moet dan wel een verdomd lang gesprek worden.

Natuurlijk, zoals altijd bij grote callcenters, zijn alle medewerkers in gesprek. Tot 6 keer toe krijg ik hetzelfde riedeltje: Denk eraan dat u alle formulieren bijdehand hebt. En dan wordt alles opgenoemd, daar ga ik u niet mee vermoeien. Één keer is heel erg fijn, twee keer is handig zodat je alles nog even kunt checken, een derde keer wordt vervelend en alle keren daarna, zijn gewoon ronduit irritant.

Eindelijk hoor ik een klik en wat geruis. Er wordt dus opgenomen. Ik hoor een stem, maar die is zó ongelofelijk nazaal en eentonig, dat ik sommige woorden niet eens kan verstaan. De hele tijd moet ik dus ‘sorry wat zegt u?’ vragen. En zijn stem werd er alleen maar nazaler, eentoniger en verveelder van. En dan is dat nog niet alles. De man is ook een verschrikkelijke chagerijn. Alles bij elkaar duurde het gesprek ongeveer 2 minuten. Dus dat is dan 15 euro voor 2 minuten telefoneren met een chagerijn. Fijn! En het ergste is nog dat ik met mijn chaotische hoofd het tijdstip vergeten ben op te schrijven…

Hello world!

Welkom op mijn blog! Mijn naam is Hannah, ik ben 20 jaar oud en ik ga vier maanden lang studeren in Boston, Massachusetts. Er wordt daar een programma aangeboden voor internationale studenten die hun kennis over Amerika willen verbreden. Engels en Amerikaanse cultuur en historie worden de hoofdvakken. Daarnaast mogen we allemaal een extra vak kiezen. Dat wordt bij mij filosofie. Ik slaap op een kamer in het universiteitsgebouw die ik waarschijnlijk deel met een paar Amerikaanse medestudenten. Ik heb er ontzettend veel zin in en ik hou deze blog bij voor de mensen die het leuk vinden om mij te volgen, voor degenen die willen weten hoe het is om buiten Europa te studeren, voor studenten die hetzelfde willen gaan doen als ik, voor mensen die het gewoon interessant vinden, en er zullen vast nog veel meer redenen zijn waarom mensen mijn blog willen lezen. Dus: veel leesplezier! En natuurlijk ook kijkplezier, als ik eenmaal in Boston ben. Want foto’s komen er zeker!