Amerika, het is precies hoe je het je voorstelt. Alles is groot, van de gebouwen tot de menu’s en de omgeving ziet er precies zo uit als in films. Dat is geweldig natuurlijk en omdat het al bekend is omdat ik het ken van films, voel ik me hier erg snel thuis. Maar er is een ding waar ik heel slecht aan kan wennen: het overdreven gedrag van de mensen hier.
Toen ik mijn eerste avond mijn kamer uit de trap af liep, hoorde ik van een afstand allemaal vrouwen gillen. Ik kon steeds het volgende onderscheiden: You are the sweetest! aaah aah! waah! woehh! I love you! I LOVE YOU! AAAAAHHHH WAAAH! En dat dan onophoudelijk. Natuurlijk was ik ontzettend benieuwd wat daar in godsnaam aan de hand was, want dat moet toch wel iets heeeel serieus zijn.
Ik loop een aantal gangen en deuren door en als ik eindelijk ben aangekomen bij plaats delict, kan ik mijn lachen bijna niet bedwingen. Ik zie een paar meisjes met een klein schoteltje in hun hand. Er ligt een ministukje taart op. Dus als je in Amerika iemand heeeeeeel blij wil maken, kun je dus al wegkomen met een stukje taart. Maar niet zomaar een stukje, een stukje dat ongeveer de helft is van wat in Nederland bij de koffie wordt gegeven op een verjaardag. Dat is toch bizar! Alles is enorm in dit rare land, maar als je iemand een stukje taart geeft van twintig vierkante centimeter, ben je het einde. Ik moet er echt nog even aan wennen.
En dan hebben we nog een lerares die als een soort tussengooisel de uitroep jeeej heeft. Ze zegt continu jeeej! op een irritant hoog toontje en dan schud ze met haar vuisten in de lucht. Komt er iemand binnen, zegt ze het volgende: Did you met the new Dutch students already? Jeeej! They moved in yesterday. Jeeej! En dan tegen ons: How do you like it here? Do you think it’s nice here? Jeeej! We are going to go on with our class, jeeej! Ik hoop dat ik daar ooit aan kan wennen, want irritant is het wel een beetje. Stiekem.
studyinboston2012 