Prachtige stad!

Boston is prachtig. Het is zonder twijfel de mooiste stad die ik ooit heb gezien. En als je je ooit klein wil voelen, kom dan hierheen. De enorme en ontzettend mooie gebouwen omringen je overal en helemaal. Als je omhoog kijkt, lijkt er geen einde aan de muur waartegen je aankijkt te komen.

De atmosfeer is geweldig hier. Gisteren zijn we uit eten geweest, naar een kunstmuseum en naar een open air jazzconcert geweest. Het was geweldig. Het kunstmuseum was superinteressant en waar Nederlandse museummedewerkers strak voor zich uit blijven staren, praten de Amerikaanse uit zichzelf met je. Je hoeft er niet eens om te vragen. Iedereen is aardig en ze vinden ons als Nederlanders heel erg interessant. Ook al krijg je reacties als: Yes, I’ve heard about it, but I don’t know where it is on the map.

Het open air concert was ook heerlijk! De muziek was leuk en een gevoel van vrijheid overspoelde me daar. Iedereen zat op trappen en een hoop Amerikaanse meisjes waren aan de voet van de trap aan het dansen op de muziek. Vanaf waar we zaten, keek je uit op een eindeloze haven. Water, water en nog eens water. Overal dreven bootjes en de hele stad was verlicht. Zoiets moois had ik echt nog nooit eerder gezien.

Het is als in de film, maar wennen moet ik toch

Amerika, het is precies hoe je het je voorstelt. Alles is groot, van de gebouwen tot de menu’s en de omgeving ziet er precies zo uit als in films. Dat is geweldig natuurlijk en omdat het al bekend is omdat ik het ken van films, voel ik me hier erg snel thuis. Maar er is een ding waar ik heel slecht aan kan wennen: het overdreven gedrag van de mensen hier.

Toen ik mijn eerste avond mijn kamer uit de trap af liep, hoorde ik van een afstand allemaal vrouwen gillen. Ik kon steeds het volgende onderscheiden: You are the sweetest! aaah aah! waah! woehh! I love you! I LOVE YOU! AAAAAHHHH WAAAH! En dat dan onophoudelijk. Natuurlijk was ik ontzettend benieuwd wat daar in godsnaam aan de hand was, want dat moet toch wel iets heeeel serieus zijn.

Ik loop een aantal gangen en deuren door en als ik eindelijk ben aangekomen bij plaats delict, kan ik mijn lachen bijna niet bedwingen. Ik zie een paar meisjes met een klein schoteltje in hun hand. Er ligt een ministukje taart op. Dus als je in Amerika iemand heeeeeeel blij wil maken, kun je dus al wegkomen met een stukje taart. Maar niet zomaar een stukje, een stukje dat ongeveer de helft is van wat in Nederland bij de koffie wordt gegeven op een verjaardag. Dat is toch bizar! Alles is enorm in dit rare land, maar als je iemand een stukje taart geeft van twintig vierkante centimeter, ben je het einde. Ik moet er echt nog even aan wennen.

En dan hebben we nog een lerares die als een soort tussengooisel de uitroep jeeej heeft. Ze zegt continu jeeej! op een irritant hoog toontje en dan schud ze met haar vuisten in de lucht. Komt er iemand binnen, zegt ze het volgende: Did you met the new Dutch students already? Jeeej! They moved in yesterday. Jeeej! En dan tegen ons: How do you like it here? Do you think it’s nice here? Jeeej! We are going to go on with our class, jeeej! Ik hoop dat ik daar ooit aan kan wennen, want irritant is het wel een beetje. Stiekem.