Het is een voor november warme zaterdagavond en ik zit samen met mijn vriendin Julia iets te drinken aan de bar van Cheers. Ik heb mijn nieuwe kleren aan, hakken aan mijn voeten en een leuk kapsel. Diezelfde dag heb ik nog een uur bij de kapper gezeten. Ik heb een excuus om er zo uit te zien en om daar met Julia bij Cheers te zitten.
“I am so nervous!” zeg ik tegen Julia. “You don’t have to be nervous, everything is going to be alright. You have no reason to be nervous.” Natuurlijk was mijn zenuwachtige gedrag achteraf gezien inderdaad niet nodig, ik had die avond één van de beste avonden ooit. Het was veel meer dan alright.
Om half tien hebben we afgesproken bij een café in Beacon Hill, de mooiste buurt van heel Boston. Ik loop naar binnen en een seconde later komt degene die mij deze avond gaat vergezellen aangelopen. Donker haar, hazelnootbruine stralende ogen en een brede, witte lach. Hij omhelst me in de deuropening en zegt “good to see you”.
Het café/restaurant ziet er ontzettend leuk uit, best sjiek ook. Overal staan kleine gedekte tafeltjes en in het midden bevindt zich een enorme bar. Het is er druk, maar toch mogen we al snel gaan zitten aan zo’n gedekt klein tafeltje.
“To a good night, cheers”, zeggen we al proostend. Na een aantal erg intellectuele gesprekken over economie, geschiedenis, gezondheidszorg, cultuur, religie en politiek, een paar drankjes en veel gelach, besluiten we weg te gaan. De spanning die door mijn lijf giert heeft zich daar in dat restaurant flink opgebouwd en niet voor niks blijkt al snel. “Do you want to watch a movie or do you want to drink something at another place?”
“Ehm… we can drink something somewhere else?” zei ik net iets te snel en net iets te onzeker naar mijn zin. Hoe het vanaf hier loopt, weet ik eigenlijk niet meer precies, maar toch lopen we een paar seconden later naar zijn appartement voor een film. Ontzettend ongemakkelijk en zenuwachtig loop ik naast hem. ‘Ik moet mezelf echt even rustig proberen te krijgen nu’, zeg ik tegen mezelf.
Ik kijk om me heen en ik zie ons lopen door Beacon Hill, een buurt die je normaal alleen maar ziet in je mooiste dromen. Een buurt die in Nederland misschien niet eens bestaat. Smalle straatjes belegd met kinderkopjes, schattige oude huisjes gemaakt van rode bakstenen, ijzeren ouderwetse hekjes, trappen van een paar treden die naar de prachtige voordeuren van de huizen leiden, oranje licht dat uit de ramen schijnt en van die mooie ouderwetse lataarnpalen, niets ontbreekt. En een paar seconden nadat ik al dit moois in me op heb genomen, pakt de leuke jongen naast me mijn hand vast en zo lopen we samen door de mooiste buurt van Boston naar zijn appartement.
Zijn appartement valt niet tegen. De grote woonkamer heeft een hele muur van ramen aan de kant van het park. “You have to see the view from here, come and look”, zegt mijn date. Ik loop naar de ramen en kijk. Inderdaad, het is heel mooi, dat park. De hoge bomen zijn nog steeds gekleurd vanwege de herfst en voor het eerst zie ik de groene velden, het meer, de bankjes, de beelden, de kronkelpaden en de ouderwetse lataarnpalen van bovenaf. Jammer alleen dat ze aan de rand van het park aan het bouwen zijn. Ineens komt mijn date achter me staan en pakt hij me heel romantisch vast. Een tijdje sta ik in zijn armen te genieten van het uitzicht en even later draait hij me om en zoent hij me, daar bij dat raam.
Toen ik terug was op school, liep ik naar Julia’s kamer. “Julia, I’m afraid I’ve fallen l in love.”
studyinboston2012 